Τα αποτελέσματα της 1ης δημοσκόπησης

Έληξε η πρώτη μεγάλη δημοσκόπηση των ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΩΝ. Το ερώτημα είναι επίκαιρο και οι απαντήσεις, ίσως αναμενόμενες.

Στο ερώτημα "Σας έχει κουράσει η επαναλαμβανόμενη θεματολογία των δελτίων ειδήσεων;" οι χρήστες των ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΩΝ απάντησαν Ναι κατά 58% αποδοκιμάζοντας τον τρόπο προβολής των δελτίων ειδήσεων. Το 11% δεν ενοχλείται απο την πρακτική αυτή ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει το ότι το 29% δεν προτιμά τα δελτία ειδήσεων για την ενημέρωση του.

Ένα νέο ερώτημα περιμένει απάντηση στους ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΥΣ στη δεξιά μπάρα επιλογών. Την επόμενη εβδομάδα (3-7/3) θα αναρτηθεί ο πίνακας με τα στατιστικά των απαντήσεων στην ερώτηση: Θα πρέπει η Ελλάδα να αναγνωρίσει την νεοσύστατη "Δημοκρατία του Κοσόβου";

Φιλικά,

Ο Επικοινωνιακός

“Μετά από 10 χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το Σκοπιανό”

Η υπόθεση της ονομασίας των Σκοπίων απασχόλησε και απασχολεί έντονα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το ίδιο και τον Ζ.Μ.:

"Η φράση αυτή του τίτλου, που ανήκει στον πρώην πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη, έμελλε να γίνει ιστορική και δυστυχώς να μην επαληθευτεί. Ήταν το 1993 μετά την υπογραφή των Μέσων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, όπου στο πρώτο άρθρο τους ανέφεραν πως “Η Ελληνική Δημοκρατία θα αναγνωρίσει επισήμως την Δημοκρατία της Nova Makedonija......”. Σε διπλωματικό επίπεδο όλοι θεώρησαν πως αυτό σημαίνει το τέλος της υπόθεσης. Όμως η ιστορία επανέφερε τα γεγονότα και τις συζητήσεις στο σημείο μηδέν…

Ο τέως Υπουργός Εξωτερικών Μιχάλης Παπακωνσταντίνου γράφει μετά από χρόνια στο βιβλίο του «Το ημερολόγιο ενός πολιτικού»:“....αλλά τότε, μόλις τότε, στην εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, ανακαλύψαμε την ενοχλητική, ίσως εχθρική, πάντως όχι φιλική ανάδυση στην παγκόσμια σκηνή ενός νέου κράτους στα βόρεια σύνορά μας.....Δεν δίναμε καμιά σημασία σ΄αυτό το κράτος όταν ήταν ένα από τα ομόσπονδα της Γιουγκοσλαβίας.

Στην δεκαετία του 1990, οι νέοι ηγέτες των Σκοπίων είχαν αρχίσει να ετοιμάζονται μέσα από τα Πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ίδιοι που μετά από λίγα χρόνια υποστήριξαν τις θέσεις των ΗΠΑ στη Βαλκανική. Παράλληλα, εκείνη την περίοδο αρχίζει και μια εκτεταμένη προπαγάνδα των σκοπιανών λόμπυ του εξωτερικού, προσπαθώντας να δημιουργήσουν θέμα Μακεδονικού Κράτους.

Οι Σκοπιανοί επιδόθηκαν σε μια παραποίηση της μακεδονικής ιστορίας. Κυριότεροι παράγοντες που διευκόλυναν αυτή την προπαγάνδα μπορούν να θεωρηθούν:

• Η γενικότερη πολιτική της Ελλάδας για την καλλιέργεια και διατήρηση καλών σχέσεων με την Ομόσπονδη μεταπολεμική Γιουγκοσλαβία σε συνδυασμό με την παραδοσιακή φιλία-συνεργασία με τους Σέρβους και την παγκόσμια πολιτική πραγματικότητα εξυπηρετούσαν κατά τον καλύτερο τρόπο τα γενικότερα συμφέροντά της χώρας.

• Η Ελλάδα θεώρησε την προσπάθεια της Σκοπιανής πλευράς να παραχαράξει την ιστορία, σαν υπόθεση παράλογη και ανάξια να τους απασχολήσει σοβαρά, και την προπαγάνδα για αμφισβήτηση της Μακεδονίας αστεία ώστε να βρει οπαδούς που θα υιοθετούσαν τις θέσεις αυτές.

• Άγνοια και ευκαιριακές σκοπιμότητες άλλων ξένων κρατών και παραγόντων που είτε υιοθέτησαν ανεξέλεγκτα ή επέτρεψαν την ανάπτυξη της Σκοπιανής προπαγάνδας.
  Κατά την προσπάθεια δημιουργίας νέου κράτους βασισμένου στα δυτικά πρότυπα, οι Σκοπιανοί προσπάθησαν να προσδώσουν τα απαιτούμενα για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας τους εθνολογικά, γλωσσικά και εθνολογικά στοιχεία, και υποστηρίζονταν επίσημα και ανεπίσημα τα παρακάτω:
  1. Οι Αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες. Απλώς η άρχουσα τάξη είχε εξελληνιστεί ενώ ο λαός παρέμεινε Μακεδονικός δηλαδή μη Ελληνικός.
  2. Όταν έφθασαν στην Μακεδονία οι Σλάβοι αναμίχθηκαν με τους Μακεδόνες και έτσι γεννήθηκαν οι Σλαβομακεδόνες.
  3. Από τους Σλαβομακεδόνες ξεπήδησε το «Μακεδονικό Έθνος» που αναπτύχθηκε στην ευρύτερη περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας, η οποία περιελάμβανε γεωγραφικά την σημερινή περιοχή των Σκοπίων, την Ανατολική και Δυτική Μακεδονία, και τμήμα της Δυτικής Βουλγαρίας.
  4. Οι κάτοικοι της περιοχής αυτής μιλούσαν μια ιδιαίτερη γλώσσα (Μακεδονική) και όχι την Ελληνική, και τα εδαφικά τμήματα που σήμερα βρίσκονται υπό Ελληνική και Βουλγαρική κυριαρχία κατοικούνται από Μακεδόνες που ομιλούν αυτή τη γλώσσα, αποτελούν Μακεδονική μειονότητα και έχουν υποδουλωθεί.
  5. Κάθε τι που αναφέρεται στη Μακεδονία και το Μακεδονικό Έθνος αποτελεί κληρονομιά που τους ανήκει.
  6. Το θέμα των συνόρων αφήνεται ανοικτό υποδηλώνοντας άμεσα επεκτατικές τάσεις με το πρόσχημα «Μακεδονικών μειονοτήτων»
  

Η πρώτη προσπάθεια οικειοποίησης συμβόλων έγινε με την καθιέρωση του Ήλιου της Βεργίνας ως εθνικού συμβόλου μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Πρόσφατα το διεθνές αεροδρόμιο της χώρας μετονομάστηκε σε «Μέγας Αλέξανδρος», σε αντίποινα για την καθιέρωση του ονόματος «Αεροδρόμιο Μακεδονία» για αυτό της Θεσσαλονίκης.
Αν και οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις που είχαν τις έδρες τους στην βόρεια Ελλάδα μεταφέρθηκαν στη γειτονική χώρα, δε κατάφεραν να επιφέρουν και πολιτιστικό προσεταιρισμό παρά μόνο οικονομικό. Κάποτε το εμπάργκο προς τα Σκόπια είχε επιφέρει σοβαρά πλήγματα. Τώρα κάτι τέτοιο μάλλον ζημιά και στα Ελληνικά οικονομικά συμφέροντα θα προκαλέσει.

Μετά και τις πρόσφατες αναταραχές του Κοσσυφοπεδίου, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πολύ πιο σύνθετα από ότι στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Κάποιοι μιλούν για μια νέα εκδοχή του ψυχρού πολέμου. Με την εντεινόμενη προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών να δημιουργήσουν εύχρηστους εταίρους στα Βαλκάνια, έναντι της διαρκώς αυξανόμενης υπεροχής της Ρωσίας και μετεξέλιξης της σε ενεργειακή υπερδύναμη καθοριστική για την Ευρώπη.

Σε διπλωματικό επίπεδο, είναι άξιες αναφοράς τρεις περιπτώσεις στις οποίες οι ονομασίες νέων κρατών χωρίς δεύτερη σκέψη είχαν τροποποιηθεί μετά από αντιδράσεις θιγόμενων χωρών.

• Μετά την λήξη του Α` Παγκοσμίου Πολέμου, όταν διαλύθηκε η Αυτοκρατορία της Αυστο-Ουγγαρίας, υποβλήθηκει αίτηση στην τότε Κοινωνία των Εθνών για να ενταχθεί στον νεοσύστατο οργανισμό με το όνομα «Γερμανική Δημοκρατίας της Αυστρίας». Η αίτηση όμως απορρίφτηκε γιατί ο προσδιορισμός «Γερμανική», θεωρήθηκε ότι αντιβαίνει στο ήδη υπάρχον κράτος της Γερμανίας. Τελικά η χώρα εντάχθηκε με το όνομα Αυστρία.

• Το 1957 η τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα απέρριψε αίτηση εισόδου της Μεγάλης Βρετανίας, με απαίτηση της Γαλλίας, γιατί απέναντι από τις Αγγλικές ακτές (Πλύμουθ) της Μάγχης, υπάρχει η γαλλική επαρχία Βρετάνη. Τελικά υποχώρησε η Αγγλία και εισήλθε το 1973 με το όνομα Ηνωμένο Βασίλειο.
  
• Η Σλοβενία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος μαζί με την Κροατία το 1992. Τότε έκοψε χαρτονόμισμα όπως είχε δικαίωμα, και έκανε το λάθος να χρησιμοποιήσει ένα έμβλημα που απεικόνιζε μια αυτοκρατορική Αυστριακή πολυθρόνα. Τότε η Αυστρία αντέδρασε έντονα, και απείλησε ακόμη και με πόλεμο την Σλοβενία εάν δε αποσυρόταν άμεσα το συγκεκριμένο χαρτονόμισμα από την κυκλοφορία. Όπως ήταν φυσικό αποσύρθηκε.

Τα λάθη και η αδιαφορία επίλυσης των προβλημάτων, έφεραν το Μακεδονικό σε ένα, απ’ ότι φαίνεται, αδιέξοδο. Ίσως σε κάθε κρίσιμη καμπή της ελληνικής ιστορίας να απαιτείται «η επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων» Ποιος δεν θυμάται άλλοστε το: ‘Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών…» (δήλωση Σημίτη το 1996 μετά την κρίση των Ιμίων).

Η Ελλάδα είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Κάτι που σημαίνει όχι απλά το δικαίωμα αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων σε συμμαχικές επιχειρήσεις, αλλά και διατήρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κράτους μέλους όπως αυτά απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες.
Εξάλλου ο σημερινός πρωθυπουργός το 2004 είχε δηλώσει πως «...στο θέμα της ονομασίας των Σκοπιών θα επιζητήσουμε να δοθεί η λύση που να διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας, της Μακεδονίας μας και την ιστορία μας»

Ζ.Μ.

zmelios07@gmail.com "

Περιμένουμε σύντομα το δικό σας άρθρο στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο epikinoniakos@gmail.com

Φιλικά,
Ο Επικοινωνιακός

Το Κοσσυφοπέδιο και η θεωρία του ντόμινο

Οι τελευταίες εξελίξεις στα Βαλκάνια προβληματίζουν μια μεγάλη μερίδα του τύπου διεθνώς και αυτό είναι το θέμα που θα θίξω στην σημερινή μου ανάρτηση.

Το 1999 ο βομβαρδισμός του κοσσυφοπεδίου απο τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ (με αφορμή την εκκαθάριση των Αλβανοφώνων της περιοχής απο το καθεστώς του Milosevic), εκτός απο το αίσθημα ασφάλειας, έδωσε την ελπίδα στους Αλβανικής καταγωγής Κοσοβάρους για μια κυρίαρχη πλέον θέση τους στην περιοχή και -γιατί όχι- την ίδρυση εν καιρώ ενός κυρίαρχου ανεξάρτητου κρατιδίου.

Αυτή η μέρα έφτασε στις 17 Φεβρουαρίου του 2008 και ήδη έχουν ξεκινήσει οι αντιδράσεις. Οι πρώτοι που αισθάνθηκαν να θίγονται απο την απόφαση ήταν οι Σέρβοι. Καταρχήν όσοι (ακόμη) ζούν στην επίμαχη περιοχή και στη συνέχεια οι -εθνικιστές και μη- πέριξ του Βελιγραδίου που βλέπουν το πάλαι ποτέ κυρίαρχο κράτος τους να κατακερματίζεται συνεχώς με έναν όχι και τόσο κομψό τρόπο.

Θα ήταν κουραστικό να απαριθμήσουμε το πόσες ανάλογες περιπτώσεις δεν αντιμετωπίστηκαν με τον ίδιο τρόπο και το ίδιο "ζωηρό ενδιαφέρον" απο την διεθνή κοινότητα (Άραβες και Ισραηλινοί στην Παλαιστίνη, Τούτσι και Χούτου στη Ρουάντα, Κούρδοι και Τούρκοι στα σύνορα Ιράκ-Τουρκίας). Το θέμα μας είναι άλλοστε πιο βαθύ.

Γιατί δεν μπορούν να ζήσουν αρμονικά διαφορετικές φυλές και αντιλήψεις υπο τη σκέπη ενός κυρίαρχου κράτους ειδικά για τις περιπτώσεις που υπάρχει μια πατρίδα-Μητρόπολη για τις κοινότητες (π.χ. Η αλβανία για τους Αλβανόφωνους κοσοβάρους).[Επεισόδια στους δρόμους του Βελιγραδίου μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου]

Φανταστείτε να ζητούσαν όλες οι κοινότητες-μειονότητες στον κόσμο εδαφική ανεξαρτησία. Η εικόνα του χάρτη θα ήταν πολύ διαφορετική. Η σταθερότητα και η ειρήνη βέβαια διασφαλίζονται μέσω του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενω ερωτηματικό αποτελεί το αν θα πρέπει τελικά να δοθεί εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία σε μειονοτικές ομάδες χωρών οι οποίες εξαφανίστηκαν μετά τους παγκόσμιους πολέμους αλλά δεν μπορούν να αφομειωθούν απο άλλα κυρίαρχα κράτη (π.χ.Κούρδοι).


Θα έχετε παρατηρήσει ότι πολλά Ευρωπαϊκά κράτη βρίσκονται σε σκέψεις σχετικά με το αν θα πρέπει να αναγνωρίσουν τη νεοφώτιστη χώρα. Ανάμεσα τους και η χώρα μας. Οι αποσχιστικές τάσεις που υπάρχουν σε κάποια απο αυτά, δικαιολογούν εν πολλοίς τη στάση τους. Οι Βάσκοι και οι Καταλανοί στην Ισπανία και οι Τσετσένοι στη Ρωσία είναι απο τα πιο τρανταχτά παραδείγματα. Στα ήδη κατακερματισμένα βαλκάνια εξάλλου υπάρχουν διάσπαρτες αρκετές ακόμη μειονότητες.


Ο προβληματισμός λοιπόν έγκειται στην διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας και τη μή διατάραξη των διεθνών σχέσεων. Διακυβεύεται η διπλώματική ικανότητα του κάθε κράτους που αποφασίζει υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης ενώ υπάρχει και ο φόβος αλυσιδωτής αντίδρασης (domino effect) απο άλλες θερμές περιοχές του πλανήτη που ενδέχεται να επικαλεστούν το προηγούμενο της περίπτωσης του Κοσόβου.


Το σίγουρο είναι ότι το διπλωματικό "σκάκι" των επόμενων ημερών θα παρουσιάσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.



Μην ξεχνάτε ότι περιμένουμε να δημοσιεύσουμε τα δικά σας άρθρα και ηλεκτρονικά αρχεία για την επικαιρότητα και όχι μόνο. Η αποστολή συνεχίζεται στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο epikinoniakos@gmail.com



Εκ μέρους των ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΩΝ



Φιλικά,

Ο Επικοινωνιακός


(Επόμενη Ανανέωση: Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008)

Ενθρόνιση σε High Definition ή πως η τηλεόραση επιβάλλει τα ήθη της

Η πρόσφατη εκλογή και ενθρόνιση του αρχιεπισκόπου είναι το θέμα που απασχόλησε τον Ζ.Μ.

"Πρόσφατα η βουλευτής Λιάνα Κανέλλη, ερωτώμενη για την εκλογή του Α.Τσίπρα ως νέου προέδρου του Συνασπισμού είχε δηλώσει σε συντάκτη της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας «…Με βολικό χρώμα και ένα καλό παιδί, ίσως καλύτερο από τον Γρηγόρη Αρναούτογλου (αναπόφευκτη η ομοιότητα) στο τιμόνι».

Αφήνοντας τις πολιτικές προεκτάσεις η συγκεκριμένη δήλωση μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη στην σύλληψή της, όχι γιατί απλά περιέχει πολλά στοιχεία ερμηνείας σε λίγες φράσεις, αλλά γιατί μεταφέρει με ευρηματικό τρόπο την δύναμη της τηλεόρασης.
Πριν από λίγες μέρες ο μακαριστός Χριστόδουλος μετέβη εις Κύριο μετά από μια μεγάλη μάχη που έδινε για να κρατηθεί στη ζωή. Από τις πρώτες μέρες της νοσηλείας του, τα μέσα ενημέρωσης άνοιξαν τη συζήτηση σχετικά με την πορεία της διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος και κατ` επέκταση της εν καιρώ διαδοχής του. Σταδιακά δημιουργήθηκε θέμα, ίδιο με εκείνο κατά την ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου το 1999, και έτσι άρχισαν να παρουσιάζονται ενδεχόμενοι άξιοι συνεχιστές.

Η έξοδός του από το Αρεταίειο γίνεται με μια δήλωση που παύει όλες τις φωνές διεκδικητών για μεγάλο διάστημα: «…είμαι εδώ. Είμαι ο Χριστοδουλός σας!». Με την κατάσταση της υγείας του να χειροτερεύει ο ίδιος δεν θέλησε να παραδοθεί, ούτε τις τελευταίες του στιγμές βορά στα όσα ακούγονταν από τα Μέσα. Το μήνυμα ήταν σαφές: «Είμαστε ακόμα ζωντανοί».

Η κοίμησή του στα τέλη του Γενάρη αν και ήταν ένα γεγονός που αναμένονταν λόγω της πορείας της υγείας του, αντιμετωπίστηκε από τα Μέσα ως κάτι πρωτόγνωρο και δήθεν απρόσμενο. Και από εκείνη τη στιγμή είναι που αρχίζει η τηλεόραση να επιβάλλει ανοικτά τα ήθη της. Ο άλλοτε «πολέμιος» των καναλιών, πλέον παρουσιάζεται με χαρακτηριστικά ηγέτη. Τα άλλοτε λάθος σημεία που καυτηριάζονταν, τώρα αναφέρονται για να αναφερθούν. Η τηλεόραση τελικά αναδεικνύει τον Χριστόδουλο μετά θάνατον, ίσως γιατί δεν μπορούσε να αποσιωπήσει την εκφραζόμενη λαϊκή αποδοχή του.
Κάποια από τα τηλεοπτικά προγράμματα προσαρμόζονται ένεκα του εθνικού πένθους. Ο χαρακτηρισμός «Εύθυμες χήρες» (της εκπομπής Ελληνοφρένεια) ταιριάζει απόλυτα με τους παρουσιαστές κάποιων από αυτά. Οι ενδυματολογικές προτιμήσεις σε τόνους μαύρου και μωβ, δημιουργούσαν μια εικονική κατάσταση πένθους στον τηλεθεατή. Εντούτοις όμως, οι εκπομπές παρουσίαζαν τα συνήθη θέματα μεσημεριανής ελαφρότητας.

Ρομποτικές κάμερες και εναλλασσόμενα πλάνα έδωσαν στην διακαναλική μετάδοση της κηδείας πραγματικά τον χαρακτήρα reality. Ενώ η φιλαρμονική παιάνιζε την πένθιμη συμφωνία κατά την εκφορά, ο σκηνοθέτης προσπαθούσε να προκαλέσει την συγκίνηση του τηλεθεατή, με εμβόλιμα πλάνα σε πολίτες που χειροκροτούσαν ή στο ίδιο το σκήνωμα του νεκρού. Λίγο αργότερα, την στιγμή της ταφής, τηλεκατευθυνόμενη κάμερα μετέδιδε και την παραμικρή λεπτομέρεια του τελετουργικού, σε συνδυασμό με εικόνες του στρατιωτικού αγήματος να αποδίδει τις χαιρετιστήριες βολές. Ο τηλεθεατής που παρακολουθούσε από το σπίτι έπρεπε να νιώσει την ίδια αμεσότητα με τον πολίτη που βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο της Μητροπόλεως, κάτι το οποίο και επιτεύχθηκε.

Οι όροι της πολιτικής επικοινωνίας άρχισαν να εμφανίζονται την εβδομάδα της εκλογής νέου προκαθήμενου. Πλέον θεωρείτε δεδομένο ότι πρέπει να ανακοινωθούν υποψηφιότητες, αν και υποψήφιοι θεωρούνται όχι μόνο οι γνωστοί μητροπολίτες αλλά και αρκετοί προς εκλογή που υπάρχουν στο κατάλογο που συντάσσει η Ιερά Σύνοδος. Η ίδια η τηλεόραση θέλησε να επιβάλλει υποψηφιότητες, αφού ανάγκαζε καθέναν ιεράρχη σε αποδοχή ή μη ενδεχόμενης υποψηφιότητάς του. Μετέφερε τον χαρακτήρα κανονικών εκλογών, παρουσιάζοντας υποστηρικτές, δημιουργώντας δήθεν έριδες και γενικά έχοντας μια λογική λογιστικής θετικών και αρνητικών ιεράρχη.

Έτσι κατά την ημέρα της εκλογής πολλοί δημοσιογράφοι περιγράφοντας τα τεκταινόμενα ανέφεραν πως «ο νέος αρχιεπίσκοπος βγήκε μαζί με τους συνυποψήφιους του…». Από την μία μεταφέρουν στην κοινή γνώμη πως η δήθεν «εκλογική μάχη» τελείωσε και τώρα είναι πάλι όλοι μονοιασμένοι, από την άλλη η υιοθέτηση του όρου συνυποψήφιος αποκλείει στην αφάνεια μια μεγάλη μερίδα ιεραρχών και προωθεί ως λεγόμενους διεκδικητές αρεστούς και περισσότερο «τηλεοπτικούς» ιεράρχες. Εξάλλου και οι τέσσερις που θεωρούνταν από την τηλεόραση «προς εκλογή» ήταν γνωστοί στο μέσο τηλεθεατή είτε γιατί έκαναν κατά καιρού δηλώσεις, είτε γιατί απλά εμφανίζονταν στην τηλεόραση (Ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος για τα αιχμηρά κηρύγματά του, Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος λόγω εκπομπής στη κρατική τηλεόραση).
Μετά από όλα αυτά η εικόνα των ιερωμένων με ψηφιακές μηχανές έξω από τη μητρόπολή, αλλά και οι γιγαντοοθόνες για παρακολούθηση της τελετής ενθρόνισης από τους πιστούς είναι απλά μικρά σημεία των καιρών.

Αυτό που γίνεται φανερό είναι πως ηθελημένα η τηλεόραση έχει επιβάλλει στην κοινωνία τα δικά της ήθη και μια δική της λογική των πραγμάτων. Ο νέος αρχιεπίσκοπος δεν θεωρείται και τόσο επικοινωνιακός διότι αρέσκεται στο να μην κάνει δηλώσεις, ωστόσο η ίδια η τηλεόραση κατά πολλούς τον «επέβαλλε» ως ιδανικό διάδοχο. Ο πράος χαρακτήρας του, η αξιόλογη πορεία ζωής, που δεν είχε δημιουργήσει προβλήματα με την πολιτεία και ο χαρακτηρισμός του ώς ήρεμη δύναμη –σε αντίθεση με τον λάβρο και παρεμβατικού Χριστόδουλο- τον κάνουν ίσως το νέο τηλεοπτικό «καλό παιδί». Μήπως τελικά η εκλογή Τσίπρα και Ιερωνύμου έχουν κοινά στοιχεία ή απλά συνέπεσαν την ίδια περίοδο…;

Ζ.Μ.
meletisza@in.gr "

Η επικαιρότητα δίνει τροφή για σκέψη κι εμείς περιμένουμε να φιλοξενήσουμε τα άρθρα σας στους ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΥΣ. Στείλτε το άρθρο σας και το ηλεκτρονικό αρχείο που θέλετε να το συνοδεύει στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο epikinoniakos@gmail.com

Φιλικά,
Ο Επικοινωνιακός

Επόμενη Ανανέωση: Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

Το Debate του Διαδικτύου

Ο συνάδελφος Δ.Ν. στο κλίμα των Αμερικάνικων προκριματικών εκλογών μας έστειλε το παρακάτω άρθρο:

"Τις περισσότερες φορές στη χώρα μας (με εξαίρεση την τελευταία εκλογική αναμέτρηση) η προεκλογική περίοδος διαρκεί αρκετούς μήνες κατά τη διάρκεια των οποίων τα επιτελεία των κομμάτων και οι σύμβουλοι επικοινωνίας προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την οποιαδήποτε ευκαιρία ώστε να προβάλλουν τις θέσεις του σχηματισμού τους ή έστω να βρούν και να προωθήσουν κάποιο τρωτό σημείο του πολιτικού τους αντίπαλου.

Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση που η προεκλογική περίοδος διαρκεί περισσότερο και στην πρώτη φάση της ο αντίπαλος ανήκει στην ίδια πολιτική παράταξη; Η περίπτωση (και) των φετινών Αμερικάνικων Εκλογών είναι ένα μεγάλο πρόβλημα προς λύση για τους σύμβουλους επικοινωνίας των υποψηφίων "πλανηταρχών". Βέβαια οι νέες τεχνολογίες είναι για όλους ένα πολύ δυνατό "όπλο" που δίνει τη δυνατότητα και στους απλούς ψηφοφόρους να συμμετάσχουν μεσω της διαδραστικότητας (interactivity) στον προεκλογικό αγώνα και στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Απο την μια πλευρά έχουμε τον, χωρίς αντίπαλο όπως φαίνεται, συντηρητικό John McCain που περιμένει στις εκλογές του Φθινοπώρου έναν εκ των Hillary Clinton και Barack Obama απο τους δημοκρατικούς. Στην περίπτωση των Clinton και Obama το δίλημμα των ψηφοφόρων είναι μοναδικό στα χρονικά. Να στηρίξουν την πρώτη γυναίκα υποψήφια πρόεδρο ή τον πρώτο Αφροαμερικάνο που έχει βλέψεις για το ανώτατο αξίωμα των ΗΠΑ; Το σίγουρο είναι πως και οι δύο πονταρουν στην "ριζοσπαστική" τους- για τα αμερικάνικα συντηρητικά δεδομένα- ιδιότητα και ελπίζουν πως θα τους δώσει τελικά μια θέση στον Λευκό Οίκο αν καταφέρουν να προσπεράσουν τον σκόπελο των προκριματικών εκλογών. Φθάνει όμως μόνο αυτό;

Έχουν περάσει περίπου 150 χρόνια απο τις 21 Αυγούστου του 1858, όταν ο ρεπουμπλικανός υποψήφιος τότε γερουσιαστής Abraham Lincoln βρέθηκε σε δημόσια αντιπαράθεση με τον, ήδη εκλεγμένο δημοκρατικό, Stephen Douglas, σε μια συνάντηση που έμελλε να χαρακτηριστεί το πρώτο προεκλογικό debate (Allen C. Guelzo, Washington Post). Η νίκη σε ένα debate χαρακτηρίζεται και σήμερα απο τους επικοινωνιολόγους ώς ένα αποφασιστικό βήμα για την πολιτική επικράτηση. Βέβαια εν έτει 2008 την ίδια ώρα που οι υποψήφιοι των δημοκρατικών εμφανίζονταν ζωντανά στα ειδικά πλατό του CNN, εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι, διαμόρφωναν τις απόψεις τους σε αρκετά ακόμη παράλληλα debate που διαδραματίζονταν στο διαδίκτυο. Οι βασικοί υποψήφιοι του κόμματος διαθέτουν πλέον σύγχρονες διαδραστικές ιστοσελίδες, ενημερωμένα ιστολόγια, προφίλ σε δημοφιλή ηλεκτρονικά λευκώματα όπως το Facebook ενώ ταυτόχρονα εκφωνούν οι ίδιοι το όραμα τους σε βίντεο στο youtube και διαθέτουν δικά τους ηλεκτρονικά καταστήματα.

Απόσπασμα απο το debate των δημοκρατικών στη Ν.Καρολίνα 21/1/2008

Είναι ολοφάνερο πλέον πως εκτός της εκφραζόμενης, μέσω των γενικότερων γραμμών του κόμματος τους, πολιτικής, οι υποψήφιοι βασίζονται περισσότερο απο ποτέ στην εικόνα τους και περισσότερο στο "πλασάρισμα" τους στην νεολαία, την γενιά του διαδικτύου, αυτή που μέχρι πρότινος εμφανιζόταν η πιο αδιάφορη πολιτικά.

Το κοινό του διαδικτύου θα αποτελέσει τον ρυθμιστικό παράγοντα στις προσεχείς Αμερικάνικες εκλογές, γεγονός που δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο και στην Ελληνική πολιτική επικοινωνία.

Το επόμενο ερώτημα, βεβαίως, είναι αν η εξέλιξη αυτή συνοδεύεται απο ουσία και πραγματικό πολιτικό έργο.

Φιλικά Δ.Ν.

dionisonik@yahoo.gr "

Περιμένουμε τα άρθρα σας καθώς και συνοδευτικό γι' αυτά υλικό (φωτογραφίες και βίντεο) στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο epikinoniakos@gmail.com

Επόμενη Ανανέωση: Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Η Πολιτική της Παραπολιτικής

Με αφορμή τα πρόσφατα πολιτικά σκάνδαλα και την αντιμετώπιση τους απο τα ΜΜΕ ο συνάδελφος Μ.Ζ. μας έστειλε το άρθρο που ακολουθεί:

" Εδώ και δυο μήνες η κοινή γνώμη έχει μονοπωληθεί με ένα θέμα το οποίο σταδιακά παρουσιάζει πολλά επί μέρους θέματα που σχετίζονται με οικονομικά και άλλα σκάνδαλα. Στα μονοθεματικά πλέον δελτία ειδήσεων, η επανάληψη γίνεται μήτηρ μαθήσεως…

Ο τηλεθεατής γίνεται μέτοχος των σκανδαλιστικών σκηνών, γεννώντας πλήθος συζητήσεων επιπέδου καφενείου για τα πρακτέα, αλλά περισσότερο για τα γαργαλιστικά που δημοσιεύονται από μέρος του τύπου ή αφήνονται να εννοηθούν ότι έγιναν.

Αλήθεια έχει σκεφτεί κανείς αν η όλη συζήτηση εξυπηρετεί σε κάτι τον μέσο πολίτη; Επηρεάζει τον μέσο έλληνα στην καθημερινότητά του και στην διαβίωση του;
Ο διευθυντής της Le Monde Diplomatique Ιγνάσιο Ραμονέ, από τις αρχές του `90 τόνιζε πως η τηλεόραση έχοντας την πρώτη θέση στην ιεραρχία των ΜΜΕ, επιβάλλει στα υπόλοιπα μέσα τις δικές της διαστροφές. Για την τηλεόραση μόνο το ορατό αποτελεί είδηση, έτσι ότι δεν έχει εικόνα δεν μπορεί να βγεί στην οθόνη και άρα και δεν έχει υπόσταση.

Αυτή η εικόνα, ιδίως όταν κρύβει μυστικά και πάθη ανθρώπων, ενδιαφέρει πολύ περισσότερο μια καταναλωτική κοινωνία που διψάει για νέο υλικό, νέα πρόσωπα και ανάλαφρα γεγονότα.Η ελληνική τηλεόραση πλέον διανύει την χειρότερη περίοδο του κιτρινισμού της.
Το γεγονός αυτό βέβαια συμπαρασύρει και ολόκληρο το πολιτικό δυναμικό της χώρας, δημιουργώντας δήθεν πολιτικά προβλήματα και ουσιαστικά ψάχνοντας λύσεις για αυτά, που αντί να παράγει πολιτική αναλώνετε στην αναπαραγωγή παραπολιτικής.

Αλήθεια, σε ποια εφημερίδα το τελευταίο δίμηνο έγινε αναφορά για τον κοινοβουλευτικό έλεγχο στην κυβέρνηση; Που αναπτύχτηκαν τα επιχειρήματα και αναλύθηκαν οι ρυθμίσεις νομοσχεδίων και οι συζητήσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος;

Η εικόνα των βουλευτών είναι πλέον ανιαρή. Δεν είναι αυτός ο άλλοτε λεγόμενος ξύλινος λόγος που απωθεί. Αλλά αυτή η απαξίωση στην ίδια την πολιτική που προβάλλεται από κάθε μέσο.

Η ίδια η κυβέρνηση εγκλωβισμένη σε αυτόν τον φαύλο κύκλο, φοβούμενη μήπως και κάτι γυρίσει εναντίον της, τρέμει στην ιδέα των δήθεν αποκαλύψεων και αδυνατεί να παράγει πολιτική. Κατά συνέπεια η χώρα μένει δέσμια των μη βουλόμενων αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, και το σύνολο της κοινής γνώμης αναλώνεται στην γνώση παραπολιτικών στοιχείων.

Και αυτές, οι ίδιες οι ειδήσεις, από το σκεπτικό της προβολής κοινωνικών προβλημάτων στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, πέρασαν στην αναπαραγωγή ρεπορτάζ από τον τύπο ή ακόμα χειρότερα συζητήσεων ή απόψεων περί της σκανδαλολογίας που δόθηκαν σε άλλα μέσα και είχαν απήχηση.

Εν κατακλείδι, όσο τα μέσα συνεχίζουν την ολοένα προβολή παραπολιτικών ειδήσεων, τόσο το επίπεδο της πολιτικής θα πέφτει, ανάγοντας την κάθε κυβέρνηση σε έναν απλό διαχειριστή, ευνουχισμένο να αναπτύξει δομές και λειτουργίες μέσα από νέες απόψεις και μεθόδους.

Μ.Ζ

zmelios07@gmail.com "

Περιμένουμε καθημερινά τα άρθρα, τις παρατηρήσεις και τις διατυπώσεις σας στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο epikinoniakos@gmail.com

Επόμενη ανανέωση: Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008