Είναι αλήθεια πως τα οικονομικά της χώρας πάνε απο το κακό στο χειρότερο, οι κυβερνήσεις και οι κοινοβουλευτικές συνθέσεις της τελευταίας 40ετίας δεν κατάφεραν να βάλουν τη χώρα σε μια τροχιά ανάπτυξης κλπ, κλπ, κλπ...
Σε αυτή τη συγκυρία ποια είναι η εικόνα των ΜΜΕ, ποια είναι η εικόνα του πολιτικού κόσμου και πόσο η εικόνα που διαμορφώνεται μπορεί να δημιουργήσει ελπίδα σε ένα σίγουρα ανασφαλές κοινό που παρακολουθεί τις εξελίξεις;
Δυστυχώς τα ΜΜΕ μεταφέρουν μια, όντως, ζωφερή εικόνα η οποία με την ανάλυση απο τα πάνελ των εκπομπών και τους τηλεσχολιαστές στα δελτία ειδησεων γίνεται ...λίγο χειρότερη, ενώ ταυτόχρονα το "τηλεοπτικό βλέμμα" παρεκλίνει απο το πραγματικό πρόβλημα। (Στις, πολλές, περιπτώσεις που οι συζητήσεις κινούνται γύρω απο προβοκάτσιες και άλλα τέτοια )
Μέσα σε αυτή την παράνοια της εικόνας και του λόγου έχεις μικρές ευχάριστες οάσεις που εμπίπτουν στο πεδίο της επικοινωνίας। Η μια αφορά τα έξυπνα συνθήματα στους τοίχους। Ένα πρόσφατο που είδα στον πεζόδρομο Κοραή -σύντομα θα ανεβάσω και τη σχετική φωτό- έγραφε: "Συγγνώμη που γράφω στον τοίχο αλλά δε με καλούν στις εκπομπές"। Αν μή τι άλλο, πνευματώδες! Τώρα θα μου πείτε, "μα δε σε ενοχλεί που βάφουν και "ρυπαίνουν" τους δημόσιους χώρους"; Ένα έξυπνο μήνυμα που ενδεχομένως αφυπνίζει, ειδικά στις μέρες μας, όχι μόνο δεν θα πρέπει να ενοχλεί, αλλά είναι και απαραίτητο θα απαντούσα εγώ। Και σίγουρα είναι κάτι προτιμότερο απο το να βάζει κανείς φωτιά σε τράπεζες...
Η δεύτερη ευχάριστη έκπληξη των ημερών (παραμερίζοντας τη γνώμη μου για τον πολιτικό κόσμο της χώρας και χωρίς να έχω ψηφίσει ποτέ το κυβερνών κόμμα [έχει σημασία αυτό για τη συνέχεια]) ήταν η έκρηξη του πρωθυπουργού στη δευτερολογία του, κατα τη διάρκεια της συζήτησης στην ολομέλεια της βουλής σχετικά με την ψήφιση ή όχι των μέτρων οικονομικής στήριξης। Δεν αναφέρομαι στην πολιτική ή τις θέσεις του πάνω στο ζήτημα। Απομονώστε το κομμάτι μετά το 3' 52'' στο οποίο ο πρωθυπουργός απαντά στους συνεχόμενους ψίθυρους για τη λάθος χρήση έκφρασης στη διάρκεια της ομιλίας του. Όπως λέει και μια συνάδελφος, σε τέτοιες στιγμές "τι τους θέλει κανείς τους επικοινωνιολόγους"। Λόγω επαγγελματικής ιδιότητας κάτι τέτοιο θα έπρεπε να με θίγει, έτσι δεν είναι; Όχι και πάλι όχι। Άλλωστε η πεμπτουσία της επικοινωνίας είναι η ειλικρίνεια। Όταν δε αυτή συνοδεύεται και απο μια δόση αυθορμητισμού νομίζω ότι "την έχουμε" τη συνταγή।
Μπράβο λοιπόν σ' αυτή την (ας ελπίσουμε όχι) προσωρινή αναλαμπή στην πολιτική ζωή. Τα λέμε σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου